Van Castillion Fibbochi naar Umbértide 85 km

Met een gevoel van kleine teleurstelling verlieten we vanochtend ons landgoed in Castillion Fibbochi. Hier hadden we rustig een dagje kunnen vertoeven. Prachtige omgeving en wat een rust. Bovendien krijg je na drie weken wel een keer het gevoel om eens een dagje niets te doen. Het lijf staat nog niet echt in de proteststand maar als we een rustiger stukje in het traject kunnen nemen dan kiezen we daar inmiddels wel eens voor. Maar uiteindelijk moesten we ook wel verder omdat het landgoed kennelijk in de wijde omgeving bekend staat als een mooie trouwlocatie en daar ook voor wordt gebruikt. Zo ook op deze zaterdag en dus hebben we onze tassen weer op de fiets geladen en zijn in de richting van Arezzo vertrokken.

Na enkele kilometers kwamen we aan bij het plaatsje Ponte Buriano. Daar was dus zo'n keuzemogelijkheid. De wat lichtere variant was tien kilometer korter en bevatte tweehonderd minder hoogtemeters. Aangezien ook vandaag weer een warme/hete dag beloofde te worden ging ook de temperatuur een beetje zijn tol eisen. Tijdens de redelijk steile hellingen, tot 10% en met uitschieters naar 15% loopt in de warmte het vocht sneller je lijf uit dan dat je het kunt aanvullen. De lichtere variant dan dus maar een keer en toch hebben we vandaag weer bijna zevenhonderd hoogtemeters gemaakt. De route bracht ons via Ponte alla Chiassa naar een colletje op 575 meter hoogte.

Daar is het dan toch weer iets koeler en bij een knus restaurantje hebben we buiten heerlijk van de koffie genoten en liters water gedronken. De afdaling naar Anghari van bijna tien kilometer was er een om in te lijsten maar vlak voor de plaats dan toch weer een pittige klim. Gelukkig de laatste van vandaag want na Anghari, waar we een schitterend uitzicht hadden op het plaatsje zelf en een zeer wijds uitzicht op de vallei van de Tiber, ging het vlot naar beneden. Bij de plaats Selci Lama staken we voor de eerste keer de rivier de Tiber over. Op zo'n moment realiseer je je wel dat je Rome aan het naderen bent en dat het wel grappig is om die rivier, die hier nog een bescheiden stroompje is, later in Rome terug te zien.

Na Selci Lama ging de rit door velden met zonnebloemen, die ze hier girasole noemen. Regelmatig voel je onder het rijden een zucht met warme lucht langs je glijden ten teken dat het warmste deel van de dag begint te naderen. Dit maal hadden we geluk en doemde rond een uur of één de plaats Città di Castello voor ons op.

We hebben natuurlijk niet veel te eisen maar als je de hele dag zo in de zon fietst dan eisen we een beetje dat het terras voor de lunch in de schaduw ligt. En dan niet zo'n laffe schaduw onder een te lichte parasol waaronder het nog te warm is. Nee, we zoeken dan net zo lang totdat we zogenaamde echte schaduw aantreffen. Liefst een wat voller terras waar druk gegeten wordt ten teken dat het daar wel ok is. En die vonden we dit keer uiteraard ook weer.

Tijdens de lunch beraadslagen we dan ook even over het middagprogramma nadat ik een blik heb geworpen in het routeboekje. Dat gaf dit keer aan dat er over ruim twintig kilometer een overnachtingsplek zou zijn en vervolgens tot vlak voor Assisi, bijna veertig kilometer verder, eigenlijk niet echt meer direct langs de route. We hadden inmiddels al bijna zestig kilometer op de teller staan en dus was de ruim tachtig die we dan zouden scoren ook wel mooi genoeg. De plaats Umbértine zou het dan gaan worden. En die werd het dan ook. We arriveerden daar rond een uur of half vijf en direct werden onze dorstige blikken getrokken door een schaduwrijk terras met echte schaduw uiteraard. En als we de benen niet meer hoeven aan te spreken mag er ook wat bier in. Heerlijk zo'n eerste biertje na een dag fietsen. Van de bardame hadden we ook al twee namen van hotels gekregen dus dat zou ook wel weer goed komen zo dachten we. Na de biertjes eerst maar eens naar het hotel in de oude stadskern. Die zijn toch vaak het leukst. Maar dat veel dit keer tegen. Vol. De Italiaanse afdeling van de Vespa Scooter Club had bezit genomen van het gehele hotel. Vals. Bovendien merkwaardig want ik heb veel met scooters gezien dan dat er kamers in het hotel waren. Dan maar naar de tweede optie. Buiten het dorp, langs het spoor, langs de weg en tussen pompstations en wat industrie weggedrukt met een uitstraling van een architect die vroeger in het Oostblok furore moet hebben gemaakt. Onze harten gingen er niet sneller van kloppen maar eenmaal binnen viel het eigenlijk nog wel mee. De uitstraling werd niet beter, het restaurant en de bar waren en bleven dicht maar de kamer en het sanitair waren prima. Dan nog maar even terug naar het dorp om te eten op onze fietsen die al keurig in de ondergrondse garage stonden. Ja, ook dat laatste was goed geregeld.

Op het gezellige dorpsplein hebben we ons eerst maar weer eens op een terras genesteld. We zaten tegenover het stadhuis en we konden onze ogen uitkijken naar alle mooi uitgedoste mensen vanwege een bruiloft die daar plaats vond. Dan toch weer een Robbiemomentje. Op enig moment zat hij niet meer aan ons tafeltje. Naar het toilet denken we dan in koor maar nee, wat was hij nu aan het doen? Met z'n iPhone in de camerastand had hij zich in z'n korte broek begeven in het bruiloftsgezelschap en was daar naar hartelust aan het fotograferen alsof hij de vader van de bruid was. We vreesden nog even voor het feit dat hij wellicht nog een selfie ging maken met het bruidspaar als achtergrond. Maar zover is net niet gekomen. Er zitten nog wel rijstkorrels in z'n baard geloof ik.

Op het plein hebben we bij een restaurantje nog een eenvoudige maaltijd genoten en zijn daarna terug gefietst naar ons Oostblok stulpje.

Daar zit ik dan nog in de lobby, met een gezelligheidsfactor van de gemiddelde ijssalon, mijn dagelijkse blogje te schrijven in het besef dat we ongeveer 250 km voor Rome zitten en nog 2.300 hoogtemeters verwijderd zijn van het Vaticaan. Als alles goed gaat denken we daar dinsdag eind van de dag of woensdagmorgen aan te komen. Maar dat leest u de komende dagen.

Fino a domani