Meerdere wegen naar Rome
Van Bastardo naar Civita Castellana 90 km
En ja hoor. Ik had het kunnen weten. Slapen boven een bar gaat bij mij altijd gepaard met bijzondere ervaringen. En Gerard kan daar nu ook over meepraten. Toen we gisteravond onze laatste glaasje
limoncello hadden genuttigd en een deurtje terug liepen om onze kamer op te zoeken, zat het hotel op slot. En wel hermetisch. Aanbellen en op ruitjes tikken bleek niet te helpen. Dan toch maar
proberen Wim te bellen die al enige tijd op bed lag. En, zoals ik eigenlijk al wel verwachte, kreeg ik zijn voicemail. Als die man eenmaal slaapt, en dat doe hij al bij het ruiken van z'n kussen,
dan moet er veel gebeuren om hem wakker te krijgen. Dom Roberto, die ook al een tijdje op één oor lag hebben we niet eens geprobeerd. Maar gelukkig, na enige tijd en na meerdere pogingen om geluid
uit diverse belletjes te krijgen ging er dan toch licht branden en deed een man de deur open. Saved by the bell zullen we maar zeggen.
Na ruw te zijn gewekt uit onze slaap, echt letterlijk om zeven uur werden door de plantsoenwerkers de motoren gestart om pal onder ons raam de heg te gaan snoeien, en na het nuttigen van een zeer
sober ontbijt, vertrokken we voor een etappe die ons nog één stop voor Rome zou moeten brengen.
Het nadeel van de overnachting in Bastardo ervoeren we direct de eerste kilometers. De plaats was namelijk direct gelegen aan de beklimming van een aantal opeenvolgende heuvels. En met de spieren
nog koud vraagt dat wat extra aandacht. Rustig beginnen is dan het motto en zodra de spieren wat meer op werktemperatuur zijn gekomen kan het gas er wat meer op. De hellinkjes waren niet al te
stijl waardoor we in de gelegenheid waren om met volle teugen van het prachtige landschap te genieten. Na eerst een kilometer of tien te hebben geklommen volgde een mooie afdaling van ruim elf
kilometer via Massa Martana. Daarna weer een zuigend stuk vals plat met veel slecht asfalt van elf kilometer zodat we in de plaats San Gémini wel toe waren aan de koffie en het aanvullen van de
vochtbalans. Ook vandaag was het halverwege de ochtend al weer behoorlijk warm en tijdens de beklimmingen liep het zweet met straaltjes uit de poriën. Op de berichtgeving van Nu.nl zie ik dat er in
Nederland een hittealarm wordt afgegeven de komende dagen waarbij de activiteiten die wij nu ondernemen ten strengste verboden zijn. In Italië doen ze daar niet aan is mijn indruk.
Na de koffie wederom een schitterende afdaling waarna we ons konden gaan opmaken voor het serieuze klimwerk. Dat moest gebeuren bij de plaats Narni die, zoals eigenlijk alle plaatsen in dit gebied,
uit strategische overwegingen boven op de heuvels en rotsen is gebouwd. Na Narni volgde een kleine afdaling die werd gevolgd door het zwaarste beklimminkje voor de lunch. Op de top van die laatste
beklimming troffen we een prima restaurantje waar we een hapje konden eten en aan de hand van het routeboekje hebben bepaald waar we onze overnachting zouden plannen. Hotelfaciliteiten zijn hier
redelijk schaars dus was het nog wel even puzzelen, maar enkele honderden meters na de hervatting van onze reis bleek ineens al het gepuzzel nodeloos te zijn geweest. Mijn routeboekje gaf op een
splitsing namelijk aan dat we richting Calvi zouden moeten terwijl de blauwe streep op mijn fietscomputer de andere kant aangaf. Toevallig stond er op de splitsing ook nog een bord met Rome erop
wat ook nog eens de plaats was waar we uiteindelijk naar toe moesten. Zouden er dan toch meerdere wegen zijn die naar Rome leiden?
Bestudering van de kaart leerde ons dat de nieuwe route een stukje zou afsnijden en bovendien wat minder klimwerk voor ons in petto zou hebben. Daar hadden we eigenlijk wel oren naar en we besloten
om te kiezen voor de nieuwe route. Die leidde ons vervolgens over een heuvelkam met links en rechts fantastische vergezichten. Uiteindelijk voerde de weg ons via de plaats Otricoli rechtstreeks
naar het dal van de Tiber. Dat was toch een aangenamere variant. Eenmaal over de Tiber waren we natuurlijk toch weer aan de beurt om het dal uit klimmen want de route zou uiteindelijk weer
aansluiten op de Toscane variant die we na Florence hadden verlaten.
We overnachten nu in het plaatsje Civita Castellana wat op ongeveer 70 kilometer van Rome is gelegen. Daar hopen we morgen ergens begin van de middag op het St. Pietersplein te staan. Het vinden
van ons huidige hotel had nog wel iets komisch. Toen Wim wat navraag deed bij de lokale bevolking ergens op een plein, kreeg hij te horen dat er eigenlijk geen geschikt hotel was voor ons in dit
stadje. Ja, er was wel een hotel maar dat had vier sterren en was veel te duur voor ons, zo vond men. Ze weigerden zelfs om ons het adres te geven. Nou ja! Gelukkig had ik het hotel in mijn boekje
zien staan en snel hadden we dan ook het adres ingetikt in de fietscomputer van Gerard. Binnen vijf minuten stonden we op de mooie binnenplaats van het hotel en had Wim twee kamers geregeld. Voor
een best schappelijke prijs, gelet op de status van het hotel. Wat onze sjofele uitstraling al teweeg kan brengen.
Vervolgens hebben we in de lokale trattoria/pizzeria onze avondmaaltijd genuttigd en zijn we klaar om te gaan slapen in ons viersterren hotel.
Morgenvroeg gaan we op weg om Rome te halen en onze reis te voltooien.
Fino a domani