Na een goede nachtrust en een lekker ontbijt in hotel de Pauw werd het tijd om uit Roermond te vertrekken. Even de route weer opzoeken op de navigatieapparatuur en onder een vrolijk zonnetje en een overwegend rugwindje vertrokken we richting de Duitse grens. Al vrij snel buiten Roermond maakte ik mijn eerste navigatiefout. Jullie zullen wel begrijpen dat ik daar normaal gesproken geen woorden aan vuil zou maken, maar gelet op de bejegening van mijn mede fietsers stonden zij erop om in de blog van vandaag vooral aandacht te besteden aan dit, in mijn ogen, minor event. Wat was er nu allemaal gebeurd. Even buiten Roermond was ik aan de rechterkant van een grote weg over het fietspad gaan rijden. Niets aan de hand zou je zeggen. Maar ja, een eindje verderop bleek dat we linksaf moesten en normaal gesproken is dat ook geen probleem, behalve als er dan een houten vangrail is aangelegd die niet met onze fietsen was te overbruggen. Dus, omkeren en weer helemaal terug fietsen naar het punt dat we wel konden oversteken. Nou, nou, mea culpa mannen. Ik zal jullie beloven dat ik voortaan wat beter zal opletten. Later op de dag zou blijken dat ik ze nog een keer met een onaangename verrassing zou moeten confronteren. Maar daarover later.

Via landelijke weggetjes en door leuke Limburgse plaatsjes koersten wij verder naar de Duitse grens. Maar toen, na twaalf kilometer al, diende zich het eerste Robbiemomentje al weer aan. En, we moeten eerlijk zijn, zelfs voor ons was dat onverwacht snel terwijl wij echt wel wat gewend zijn als het om Robbiemomentjes gaat. Het gaat nu overigens over een wat benauwd momentje van Dom Roberto en diegene onder jullie met een wat minder sterke maag adviseer ik om de volgende alinea maar even over te slaan.

Wat was nu het geval? Terwijl we heerlijk rustig aan het rijden waren door het landelijke Limburg kwam Dom Roberto snel naar mij toe gereden en met een benepen stemmetje vertelde hij mij dat hij met een ernstig probleem kampte. Ik kreeg al een vaag vermoeden en vroeg hem of hij voor het vertrek, net zoals alle normale mensen dat doen, zijn sanitaire perikelen had afgewikkeld. Dat bleek dus maar ten dele het geval te zijn geweest. De nood was inmiddels in een alarmerende fase beland en een oplossing bleek nog niet heel gemakkelijk in de nog min of meer slapende Limburgse gehuchtjes. Alle café's en restaurantjes zaten nog dicht maar plotseling zagen we een kleine supermarkt die haar deuren al had geopend. Dom Roberto had nog enige schroom om daar naar binnen te gaan maar resoluut en met de nodige drang, bevreesd immers voor de gevolgen van te laat ingrijpen, hebben we hem naar binnen gekregen. Toen hij niet binnen tien seconden weer buiten stond hebben we aangenomen dat het probleem binnen tot een oplossing leek te komen. En ja hoor, breed lachend en met de nodige praatjes kwam Dom Roberto weer naar buiten. Probleem getackeld. Behalve bij de arme mensen van de supermarkt die er plotsklaps een ernstig probleem bij hadden gekregen. Volgens eigen zeggen van onze Dom had hij kamer honderd van het pand achter gelaten in een staat die nodig een schoonmaakbeurt nodig had van vloer tot plafond. U zult ons niet kwalijk nemen dat we dit verhaal niet hebben geverifieerd.

Ook bij ons was de opluchting enorm en in een vrolijke stemming vervolgden we onze tocht.

Ok, op naar de koffiestop waar we ons altijd erg op verheugen. In Hilfahrt vonden we een uitnodigend terras aan de oever van de Roer. Helaas moeten ze daar nog wel leren om een goede koffie te maken. Bocht blijkt niet alleen te staan voor een kromming in de weg. Maar goed, we moeten ook niet altijd zeuren terwijl we ook nog, tot grote teleurstelling van Wim, de gewenste Kuche moesten ontberen. Gelukkig hebben we ons kunnen redden met de voorraad snoep die Rob van de aardige Adrie, voor ons vertrek had gekregen. Uiteraard was Rob toen ook dolgelukkig dat we hem van wat gewicht hebben verlost.

Daarna ging onze route door een mooi landschap waarbij we over veel onverharde paden langs de Rur reden, wat hier ook staat voor de Rur Ufer Radweg. Uiteindelijk kwamen we aan in Jülich voor de lunch. Aangezien we deze plaats al eerder hadden aangedaan tijdens onze tochten naar Alpe d'Huez reden we meteen naar onze vaste lunchplek op een parkeerplaats langs de grote weg. Maar, tot onze grote teleurstelling, stond Gert Jan daar nu niet te wachten met pannenkoeken, broodjes en van alles en nog wat. Dan maar een keer naar het centrum gereden alwaar wij Wim, die wij voortaan aanroepen met HW of Horeca Wim, in stelling brachten. HW blijkt namelijk een bijzonder talent te hebben om uit een breed scala van beschikbare eethuisjes de goede te kiezen. Ook dit keer kwamen we bij een goed lunchadres waar we ons meteen konden ontfermen over het tweede Robbiemomentje van de dag. Een naderende koortslip bleek hem parten te gaan spelen. Gelukkig zaten we naast een apotheek en op ons uitdrukkelijk advies ging hij wat pleisters halen om op zijn lip te plakken. Maar O, o, wat weet hij daar ook weer een drama van te maken. Na drie mislukte pogingen en met de nodige hulp van Gerard, die had al vaker wat banden geplakt, lukte het eindelijk om zo'n pleistertje op z'n lip te krijgen. Vervolgens hebben we nog wat fruit gescoord bij een Turkse super die HW al had gezien bij binnenkomst van de plaats en vervolgenden we onze weg over onverharde paden langs de Rur. Halverwege de middag beleefden we nog een hilarisch moment op een picknick-bankje langs de Rur toen het pleistertje bij Dom Roberto jammerlijk de strijd moest verliezen tijdens het nuttigen van wat fruit.

Daarna beleefde ik mijn tweede kleine navigatie foutje. We naderden een voorrangsweg die naar links stevig omhoog liep. Ik keek in mijn route boekje en zag, pas op dat moment, dat we juist ook naar links moesten en dat er een helling zou volgen van ruim driehonderd meter met een hellingspercentage van 9 %. Mijn fietsmaatjes waren duidelijk not-amused en met enig gemopper togen zij aan de beklimming van dit hellinkje wat uiteindelijk een goede oefening bleek voor de hellingen die we later tijdens onze tocht naar Rome nog zullen moeten bedwingen.

Afijn, verder naar ons eindpunt in Jülich waar we rond half vijf arriveerden. Een hotel blijkt in Duitsland snel gevonden en in dit aardige stadje logeren we nu in Hotel Europa.

Helaas bleek de bar pas om vijf uur open te gaan en moesten we met dorstige kelen nog een tijdje voor de ongeopende deur staan wachten alvorens we onze welverdiende biertjes ( glaasje water voor Gerard ) konden nuttigen. De avondmaaltijd met, onder andere Spargel, heeft ons prima gesmaakt en we gaan ons opmaken om onze vermoeide lijven te ruste te leggen.

Morgen proberen we richting Koblenz te fietsen waarbij we voor het eerst langs de Rijn gaan fietsen. Nou ja, bij Pannerden ook al een beetje maar vanaf hier gaan we dat langere tijd doen.

Voor vandaag even genoeg lijkt me.

Bis Morgen