Prosecco op het St. Pietersplein
Van Civita Castellana naar Rome 65 km
Excuses voor deze late blog maar de vorige dagen was het er nog niet van gekomen om een rustig moment te vinden voor het beschrijven van onze laatste etappe. Dat zal verderop in dit verhaal
wellicht duidelijk worden.
Maar deze laatste etappe mag natuurlijk niet ontbreken aan het verhaal van onze reis.
Op dinsdagmorgen vertrokken we na het, onverwacht, goede ontbijt vanuit ons viersterren hotel in Civita Castellana. Ook deze plaats was hoog op de rotsen gebouwd en omringd met loodrechte afgronden
tot enkele honderden meters diep. Indrukwekkend. Onze fietstocht begon dus juist tegenovergesteld dan onze aankomst de dag ervoor. Naar beneden dus met een behoorlijke gang. Tijdens de afdaling
besef je dan wel weer waar het op uit gaat draaien. Juist. Weer naar boven. En zo verliep eigenlijk de gehele eerste helft van onze laatste etappe. Tot de koffie hadden we er al bijna 600
hoogtemeters opzitten. Het venijn van deze etappe zat nu een keer in het begin. Ook was het al snel erg warm en scheen de zon onbarmhartig op onze lijven. Na ruim dertig kilometer waren er alweer
de nodige liters water doorheen gegaan. Toen het zwaarste gedeelte er in Sacrofano bijna opzat hadden we nog een klein "oeps" momentje. Ik had de mannen in Sacrofano juist aangegeven dat er nog één
beklimming te gaan was, namelijk in de afdaling die na Sacrofano zou beginnen. Helaas had ik niet verteld dat in de afdaling nog een afslag zat, naar Prima Porta, een voorstad van Rome. En die
moesten we toch echt wel hebben. Om de een of andere reden reed ik dit keer iets later naar beneden en toen ik langs de afslag kwam besefte ik dat de mannen die wel eens gemist konden hebben. De
verkeerde kant liep keurig door in een mooie afdaling terwijl de goede richting de beklimming betrof. Dan zijn keuzes snel gemaakt. Ook mijn keuze overigens om Gerard te bellen die, hij had al een
beetje lont geroken, de andere twee snel tot stilstand maande. In het besef dat ik geen vrienden aan het maken was vertelde ik Gerard dat het toch echt de bedoeling was dat ze weer naar boven
zouden moeten fietsen en daarna nog verder naar boven voor de allerlaatste klim van de dag en dus ook van de hele reis. Dat laatste moet ze hebben overtuigd want na enkele minuten kwamen ze met
verhitte hoofden boven. Gezamenlijk hebben we daarna ons laatste klimmetje genomen.
In Borgo Pineto hebben we nog voor de laatste keer water bijgevuld en daarna restte ons niets anders dan tien kilometer lang af te dalen naar de grote en drukke voorstad van Rome, Prima Porta.
De truc was om daar heel strak het lijntje te volgen van mijn fietscomputer dat ons door tunneltjes, over en onder andere wegen en over en langs het spoor en andere obstakels moest leiden zonder
dat we ondertussen door het drukke verkeer zouden worden gemangeld. Misschien wel de moeilijkste opgave van de hele reis. De bedoeling was namelijk dat we na al dat gekronkel zouden uitkomen op een
fietspad langs de rivier de Tiber. En ja hoor, plotseling zag ik een openingetje in de afrastering waar we met z'n vieren doorheen glipten waarna we, na nog een paar keer links en rechts te zijn
gereden, keurig netjes uitkwamen op het prima fietspad langs de Tiber.
Dat moesten we nog ongeveer twaalf kilometer volgen alvorens we in het drukke verkeersgewoel van Rome zouden uitkomen. Dat was af en toe overigens nog wel een opgave want het fietspad was weliswaar
keurig aangelegd maar daarna was het onderhoud, in ieder geval van het omringende groen, opgehouden. Van het oorspronkelijk zeker vier meter brede fietspad was over grote gedeelten nog maar een te
berijden strookje van amper één meter over. En, wat erger was, het groen bestond voornamelijk uit riet waar je je lelijk aan kon snijden als je daar met een gangetje van dertig per uur langs reed.
Bovendien zoog het riet veel water op wat in de felle zon ook weer aan het verdampen was waardoor er een soort tropisch regenwoud klimaat was ontstaan. Gerard las op z'n temperatuurmeter op enig
moment 47 graden Celsius!
Snel doorrijden dus totdat we aan het einde van het fietspad de grootste verrassing van de dag zagen. Op het fietspad stonden twee mannen met elkaar te praten. De ene was een Italiaanse racefietser
en de ander was onze Wim uit Denekamp. Die hadden we in de Alpen, vlak voor Nauders voor het laatst gezien. Wat een toeval!
We vonden het allemaal wel heel bijzonder dat je elkaar dan uitgerekend op vier kilometer voor de eindstreep weer tegen komt. Gezellig bijpratend met elkaar besloten we om het laatste stukje naar
het St. Pietersplein gezamenlijk te doen.
De eerste paar kilometer ging dat prima maar daarna moet je als fietser gewoon eigenwijs zijn en tegen eenrichtingverkeer en over bus- en trambanen recht op je doel afgaan. Geen politieagent die
daar wat van zegt trouwens. En die lopen er genoeg.
Wel heel mooi om dan uiteindelijk om ongeveer 13.30 uur, na ruim 2.200 km en25 fietsdagen het St.Pietersplein op te draaien en daar tussen de mensenmassa's je fiets te parkeren voor de fotoshoots.
Wim uit Denekamp trof zijn zus op de afgesproken plek bij de grote obelisk en we hebben het een tijdje gezellig gehad daar. Nadat we wederom van Wim uit Denekamp afscheid hadden genomen, zijn we op
een terras gaan zitten vlak bij het vaticaanmuseum. We hadden uiteindelijk toch iets te vieren en we moesten ook nog wat eten. Met een mooie fles prosecco hebben we het succes van onze tocht
gevierd waarbij toch het vermelden waard is dat die tocht zonder materiaalpech en zonder persoonlijke ongevallen is verlopen. Dat mag je wel bijzonder noemen en daar zijn we ook wel dankbaar voor.
De oorspronkelijke planning was dat we de aankomstdag en de dag erna zouden besteden om wat in Rome rond te snuffelen. Dat we dit niet gedaan hebben ligt aan mij en aan de anderen die mij de
gelegenheid hebben gegund. Wat is namelijk het geval? Onze zoon Jeroen zou op 2 juli afstuderen als Registeraccountant. Ik weet als geen ander wat dat betekent en ik had hem voor ons vertrek gezegd
dat het mij enorm speet maar dat ik die datum niet zou kunnen halen vanwege onze fietstocht. Dat leek mij toen althans geen reeële planning. Maar nu stonden we ineens op 30 juni al in Rome en zou
ik wellicht toch nog op tijd thuis kunnen zijn. In eerste instantie was ik van plan geweest om het vliegtuig te pakken maar mijn fietsmaten hebben mij kunnen overtuigen van het "samen uit, samen
thuis" principe. Dat vind ik zelf natuurlijk ook maar ik wilde ze er niet mee belasten. En dus besloten we om ons retourescorte te mobiliseren en 's avonds terug te rijden tot ongeveer Verona en de
volgende dag naar huis zodat ik op tijd terug zou zijn voor de, voor mij, belangrijke familiegebeurtenis.
En zo geschiede. Na enig zoekwerk vonden we Gert-Jan en Ellen die onze retour bus naar Rome hadden gereden. In hun hotel konden we ons nog douchen en na het inladen van de fietsen en de bagage
hebben we afscheid genomen en zijn naar huis gereden.
Arriverderci Roma
