Van Tieffenbronn naar Melchingen 85 km

Vandaag stond de beklimming van de Swäbische Alb op het programma. Althans, dat zou ergens in de tweede helft van de middag moeten gebeuren. Volgens het routeboekje zou dit de zwaarste inspanning van het eerste deel van de route moeten worden. Nou ja, we zouden wel zien. Eerst maar eens zien om daar te komen. De eerste kilometers verliepen nog met een klein spettertje maar gaandeweg klaarde het mooi op en aan het eind van de dag was het gewoon weer prima weer. Via Weil der Stadt kwamen we in Ehningen waar de koffiestop plaats had in een soort Texaans ingerichte Biergarten bij het station. Het gaf mij de gelegenheid om het blogje van gisteren een zet te geven. Gelukkig verliepen de kliminspanningen bij mij ook weer beter dan gisteren. Ik denk toch dat ik gisteren te slecht heb gedronken. Goede leer voor de volgende keer zullen we maar zeggen.

Na het plaatsje Altdorf mochten we ons verheugen op een kilometers lange afdaling over een onverhard pad door een uitgestrekt bos. Heel erg mooi fietsen zo en het schoot lekker op. Tenminste als Gerard niet zo eigenwijs was geweest om het verkeerde bospad in te rijden. Schreeuwen, fluiten en ja, zelfs de op de fiets van Dom Roberto gemonteerde toeter, mochten niet meer baten. Dan maar even gewacht terwijl ik nog enkele minuten daarvoor bij Gerard had gerefereerd naar die keer dat hij ook een verkeerde weg was ingeslagen en toen met veel extra inspanning weer terug had moeten rijden. Dat was de keer dat we met een groepje op de racefiets naar Bourg d'Oissans zijn gereden. Na enkele minuten keerde Gerard dan toch op zijn fietsspoor terug toen hij merkte dat niemand hem had gevolgd. Gezamenlijk vervolgden we onze weg naar de lunchplek in Bebenhausen. Dom Roberto begon zich inmiddels behoorlijk zorgen te maken over de inspanningen die we later in de middag nog voor de kiezen zouden krijgen. Op dat soort momenten kan hij maar aan één ding denken: koolhydraten stapelen in de vorm van pasta of nudels. Bijzonder onrustig kan hij dan ook worden als blijkt dat die gerechten niet op de menukaart staan. Wij hadden natuurlijk al lang gezien dat er wel Käzespätzle op de kaart stond en dat is gewoon de Duitse variant van pasta. We hebben onze Dom nog even in spanning gelaten voordat hij door de bedienende dame uit zijn lijden werd verlost. Ik geloof dat hij daarna ook nog het bordje van Wim, die meestal wel wat laat liggen, heeft leeg gegeten. Bij iedere maaltijd hangt Rob overigens als een soort aasgier boven de tafel om te kijken of er hier of daar nog wat restjes vallen te verhapstukken.

Afijn, na de lunch zaten we snel in de grote plaats Tübingen waar Wim en Rob nog even wat boodschappen wilden doen omdat morgen de winkels waarschijnlijk dicht zijn. De buiten wachtende Gerard en ik begonnen ons op enig moment wat zorgen te maken toen het nogal lang duurde voordat de mannen weer naar buiten kwamen. En ja hoor, met tassen vol kwamen de heren weer naar buiten. Kennelijk waren ze binnen in de supermarkt ineens vergeten dat we op de fiets waren en niet met een bestelbusje.

Eerst dus maar eens het grootste gedeelte opgegeten en daarna de ingeslagen goederen over de fietstassen verdeeld. Dat moest dan later ook nog naar boven worden gezeuld. Wim bleek overigens een eigen methode te hebben ontwikkeld om lading te lozen. De achter op zijn bagagedrager gebonden appels zochten op enig moment stuk voor stuk het asfalt.

Goed, na de plaatsen Mössingen en Talheim kwam dan toch echt de Swäbische Alb waar in het boekje zo voor gewaarschuwd werd. En ach, eigenlijk was het wel een lekker klimmetje wat ons uiteindelijk op een prachtige wijdse hoogvlakte bracht waar we ons eindpunt, Melchingen, al mooi konden zien liggen. Om vijf uur vonden we het ook wel weer mooi geweest voor vandaag en na enig zoeken vonden we onze slaapplek. Wim zwaaide vanaf het balkon nog even vriendelijk naar onze, inmiddels weer eenzame, fietser uit Denekamp die, zo zag ik in het boekje, nog enkele pittige klimkilometers tegoed had tot zijn volgende camping. Na een voor ons doen hele vroege avondmaaltijd in het plaatselijke restaurant, wat tevens een heel klein theatertje bleek te bevatten, hebben we nog een tijdje voetbal gekeken. Duitsland-Gibraltar is niet echt een affiche om voor thuis te blijven maar iets anders hebben ze niet. Inmiddels staat het 6-0 voor Duitsland en de anderen liggen al een tijdje in hun mandje. Dat ga ik nu ook maar doen denk ik.

Overigens overwegen we om het morgen een beetje rustig aan te doen. We naderen inmiddels de Bodensee maar die is voor morgen nog te ver weg. We gaan waarschijnlijk wat later van start en stoppen dan ook wat eerder. Dan kunnen we de dag erop Bregenz halen naar verwachting.

Bis Morgen, terwijl het inmiddels 7-0 staat