Donnerwetter am Ruhetag
14 jun. 2015
🇩🇪
vanuit Duitsland
Donnerwetter am Ruhetag
Van Melchingen naar Swäblichhausen 75 km
Voordat ik het vergeet nog even een Robbiemomentje van gisteren. Onderweg hebben we nog wel eens een bananenstop, by far het meest favoriete voedsel van Dom Roberto. In Tübingen had hij er nog een
hele lading van gekocht want je wilt echt niet zonder komen te zitten. Vlak voor de beklimming van de Swäbische Alb moest er nog eentje naar binnen worden gewerkt. Dat gaat altijd in kleine etappes
en het leek mij wel lekker om één van die etappes voor mijn rekening te nemen. Het restant van de banaan legde ik op het zadel van onze Dom met de, luide, opmerking dat hij niet direct op zijn
zadel moest gaan zitten omdat die banaan daar nog lag. Maar soms heb ik het idee dat ik dat net zo goed niet hoef te zeggen waant twee tellen later zit Rob op zijn fiets en ligt de banaan, zonder
schil, op straat. Een normaal mens denkt dan: doorrijden en later nog een keer proberen, maar niet Dom Roberto. Hij stapt dan weer af, raapt de banaan op en eet hem gewoon op. Terwijl hij nota bene
nog een bijna complete voorraad in z'n tas had zitten.
Dan de etappe van vandaag. De bedoeling was dus om er een rustdag van te maken en dat is uiteindelijk redelijk goed gelukt terwijl we toch weer ruim 70 kilometer hebben gefietst. Daar zaten vandaag
echter niet of nauwelijks serieuze beklimmingen in zodat we de etappe met een gerust hart als een rustdag kunnen kwalificeren.
De ochtend verliep werkelijk als een zondagmorgen ritje. Met een heerlijk zonnetje, temperatuur rond de twintig graden, windje in de rug en een licht dalend fietspad kun je de fietsomstandigheden
niet beter voorstellen. Door een prachtig dal met glooiende, met dennen beboste hellingen reden we de ene keer over een prachtig breed, keurig geasfalteerd fietspad en de andere keer over een
onverhard, bijna single track paadje door de bossen. Genieten!
In Veringenstadt werd het tijd voor de koffie. Voor Rob en Wim was er zelfs een mooie Kuche bij. Gerard en ik hebben ons opgelegd om daar niet aan mee te doen. Ergens moeten toch wat kilocalorieën
worden bezuinigd. En ja hoor, wie kwam daar aan rijden. Onze eenzame fietser uit Denekamp. Spontaan nodigden wij hem uit voor de koffie. Het is toch immers ook leuk om eens wat andere verhalen te
horen. Gezamenlijk reden we verder naar de leuke plaats Sigmaringen waar een prachtig slot, bovenop de rots boven de Donau, was te bewonderen. Ondertussen moesten we nog wel even aan de tip denken
van een Duits stel dat we onderweg waren tegen gekomen. Die adviseerden ons om in Oostenrijk bij de lokale mensen eens te informeren naar een alternatieve route bij de Silvretta pas die over een
aantal dagen bij ons op het programma staat. Dat is nogal een pittig dingetje dus als we daar wat van kunnen afsnijden dan is dat niet verkeerd.
De route ging verder langs de Donau, wat hier nog niet zo'n machtige rivier is. Maar goed, je moet ergens beginnen toch. Al vrij snel kwamen we aan bij ons lunchadres in Sigmaringendorf. Een mooi
overdekt terras bij oma, ja echt zo heette het, waarbij we onze eenzame fietser, waarvan we inmiddels wisten dat zijn naam Wim was, hebben uitgenodigd. Uiteindelijk gunden we hem ook wel eens een
goed gesprek met een paar verstandige mannen. Hoewel, op een ander terras kregen we al een keer van een serveerster, die redelijk bij-de-hand was, de opmerking dat alle mannen tien jaar worden en
daarna alleen nog maar groeien. Gerard, Wim en ik keken toen wat beteuterd terwijl Dom Roberto heftig instemmend zat te knikken.
Afijn, ook hier was Oma redelijk bij-de-hand, en binnen de kortste keren vlogen de 'verstandige' opmerkingen weer over tafel. Oma en onze nieuwe Wim deden hier zelf overigens dapper aan mee terwijl
haar mini hondje, met de toepasselijke naam "Ratte" rond de tafel dartelde.
Na het naar binnen werken van de Käzespätzle vervolgenden we onze weg langs de Donau maar al snel ging onze route naar het zuiden terwijl de Donauradweg de rivier verder volgde. Na een paar pittige
klimmetjes naderden we ons geplande eindpunt in Pfullendorf maar dat zouden we uiteindelijk toch niet halen. Een zwarte lucht met een enorm opbouwend onweer hing boven ons eindpunt waardoor we
besloten om een kilometer of vijf daarvoor al in de remmen te knijpen. In een gehucht, Swäblichhausen, bleek nog een Gasthof, type Bauernhof, te staan waar we hartelijk werden ontvangen door de
eigenaar, type Billy Turf, die ons keurig wist te voorzien van een paar Hefe Weitzen, daar waren we wel aan toe, terwijl de eerste regenspetjes op de terrasparasols neer druppelden. Alvorens onze
bagage naar de kamers te brengen stond de eigenaar erop dat we zijn motor verzameling even bewonderden. Een mooie Harley en een zeker zo mooie BMW waar hij duidelijk heel trots op was. Dom Roberto
vroeg ondertussen of hij ook nog een massage kon krijgen of zoiets. De eigenaar verstond hem niet zo goed en zei dat hij voor die gelegenheden nog in de schuur 'Eine alte Ziege' had staan.
De regen begon inmiddels serieus te worden en ons terras-gesprek vervolgden we in de gelagkamer, type rustieke Bauernhof gelagkamer, waar we kennis maakten met de vrouw van de eigenaar. Een groter
contrast kun je niet voorstellen. Zij bleek van oorsprong Française te zijn uit de buurt van Perpignan/Carcassonne, luisterde naar de naam Isabelle en paste zeker vier maar mogelijk wel vijf keer
in haar echtgenoot. Een bijzonder stel. Hij was overigens een jaar of veertig in Afrika werkzaam geweest als ingenieur wegenbouw en kennelijk hadden ze samen besloten om met deze Gasthof hun oude
dag te slijten.
Onze Wim was er ondertussen achter gekomen dat Wim uit Denekamp, die had besloten om de regen en het onweer niet op een camping mee te maken maar zich bij ons te voegen in het Gasthof, ook een
fiscalist was, werkzaam bij de belastingdienst.
Dat werd griezelig en terwijl de beide Wimmen fiscale verhalen aan het uitwisselen waren ben ik de douche maar eens gaan opzoeken. 's Avonds bleek de gelagkamer behoorlijk vol te zitten met gasten
uit de directe omgeving en was het nog lang gezellig tijdens en na onze maaltijd. Isabelle bleek een goed gevoel voor humor te hebben en op de vraag van Dom Roberto of er in zo'n Gasthof nog iets
gezelligs viel te regelen zij ze met een glimlach dat ze de hond, een enorme Duitse Herder, wel even naar boven zou sturen. De likkende bewegingen die ze daarna maakte zullen we niet meer vergeten,
althans behoudens onze Wim die uit plaatsvervangende schaamte de handen voor z'n ogen had geslagen. Gênant werd het nog even toen onze Wim, met zijn ik-heb-één-slokje-teveel-gehad-stemmetje
Isabelle iets wilde vertellen en haar toen, per ongeluk?, een kneusje noemde. Daarna zaten de andere personen met de handen voor de ogen. Na het nuttigen van de laatste schnaps zijn we onze bedden
gaan opzoeken terwijl de regen gestaag naar beneden kwam.
Vanwege het ontbreken van een internetverbinding lukte het posten van de blog helaas niet gisteren.
Bis Morgen
Reacties
Reacties
15 jun. 2015, 22:39
Volgens mij zijn jullie boek 1 "uitgefietst". Mooie verhalen weer. Als ik het zo lees kunnen wij ons hier met goed fatsoen niet meer vertonen maar dat hoeft ook niet. Veel plezier!
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!