Van Galtür naar Pfunds 75 km

Na de heftige inspanning van gisteren was het vandaag tijd voor een herstelritje. Samen met onze gast Wim legden we de eerste 40 kilometer van Galtür naar Landeck in een recordtijd af. Nagenoeg alleen maar afdalen. Ook wel eens lekker. Onderweg nog even de mondaine wintersportplaats Ischgl bezocht en vervolgens in Kappl een boodschappenstopje. Rob, Wim en ik begonnen ons inmiddels aardig te ergeren aan onze te lange baarden waardoor we besloten om maar even wat scheergerei te kopen bij een lokale Spar. Daar zouden we dan vanavond werk van maken. Daarna via See het dal uit en ja hoor, daar was het blauwe streepje weer op mijn fietscomputer die vanaf links uit het dal van Vorarlberg kwam. We zaten weer op de normale route na ons omweggetje via de Silvretta. Tot Landeck hoefden we onze benen nauwelijks aan te spreken maar als dat op kleine tussenstukjes toch moest gebeuren voelde je direct dat er gisteren met de onderdanen wel wat was gebeurd.

In Landeck brak ook het zonnetje nog door en hebben we met z'n vijven gezellig koffie zitten te drinken op een terrasje. Daarna nog even een Intersport winkel bezocht voor een nieuw fietsbroekje. De andere had ik immers ergens in zuid Duitsland laten liggen die mogelijk al weer naar mijn huisadres is gestuurd.

Na Landeck ging onze route verder door het dal van de rivier de Inn. Dat is hier al een wild kolkende stroom waardoor bakken met water naar beneden komen. Nadeel van water dat naar beneden komt is dat wij dan weer naar boven moeten als je stroomopwaarts fietst. Maar ja, dat was uiteindelijk toch ook weer de bedoeling omdat we aan het eind van de etappe wilden uitkomen aan de voet van de Reschenpas die we morgen hopen te bedwingen. Het grotendeels mooie fietspad liep meestal vals plat omhoog met af en toe ook kleine klimmetjes. Lekker om de benen een beetje te oefenen voor morgen als er weer serieus geklommen moet worden. Dit keer hoeven we ons geen hoofdbrekens te maken over eventuele alternatieven. Die zijn er niet. We moeten gewoon via Nauders omhoog naar de Reschenpas om daarna naar Italië af te dalen.

Maar voordat we via Prutz en Ried naar ons eindpunt in Pfunds zouden rijden eerst de lunch in Niedergallmigg. Dat bleek een ware klucht te worden. Eerst hebben we even gezellig zitten praten met een Duits echtpaar dat met hun caravan een grote rondreis door Europa aan het maken was. Grappig was de tekst die met grote letters achter op hun caravan was geschreven: " Ihr seit zwar schneller aber wir haben Urlaub"

Maar daarna begon de ellende. Onze bestelling werd weliswaar nog netjes opgenomen en de drankjes kwamen ook nog redelijk snel maar het feit dat de ober steeds weer rennend het pand in ging had ons te denken moeten geven. We vermoeden dat hij alles alleen moest doen en op enig moment kwam hij helemaal niet meer naar buiten. Gerard en onze gast Wim hadden een salade besteld met kip en van alles en nog wat erin en de anderen een pizza. We hebben zeker drie kwartier zitten wachten totdat er ineens een dame uit het pand kwam met zowaar twee bordjes met sla. Zij begon zich halverwege het traject van de deur naar ons tafeltje al te verontschuldigen voor het feit dat er een paar dingen ontbraken aan de salade. Nou, dat bleek op z'n zachtst gezegd het understatement van de dag. Alles ontbrak aan de salade behalve de sla. Het vlees kon nog komen zei ze maar ze wist niet precies wanneer. Toen we uit gekheid zeiden of dat ook morgen kon zijn zei ze dat dat best zou kunnen. Vervolgens vertrok ze doodleuk weer naar binnen en begonnen Gerard en Wim mopperend aan hun sla te knagen. Het verhaal kreeg uiteindelijk nog een min of meer happy ending omdat er wel een paar prima pizza's werden geserveerd waarbij duidelijk was dat er maar twee tegelijk in de oven pasten. De derde kwam weer geruime tijd later. Om aan het gemopper van Gerard en Wim een eind te maken hebben we ze maar wat meegegeven van de pizza's. De eerste ober hebben we nooit meer gezien en overigens hoefden de salades niet te worden afgerekend.

Na dit zeer lange intermezzo vervolgden we onze weg naar Pfunds wat uiteindelijk een hotel bleek te worden enkele kilometers verder in Kajetansbrücke, vlak bij de Oostenrijks/ Zwitserse grens waar we morgen eerst overheen moeten.

Onze gast Wim gaf aan dat hij hier ons gezelschap zou verlaten om nog een eindje door te rijden. Wim had ons bij het ontbijt verteld dat hij jarenlang een soort sportverslaving heeft gehad waar hij nu nog wel last van heeft. Zo fietst hij dagelijks 25 km naar zijn werk en terug en doet hij daarnaast aan schaatsen, skeeleren, spinning en nog veel meer en dan niet af en toe maar dagelijks. Het komt erop neer dat hij minstens drie maar eerder vier uur per dag moet sporten. Ook in de weekenden. De verslaving zegt hij op dit moment, Wim is 60 jaar, redelijk onder controle te hebben maar het ritje van vandaag heeft hem nog niet voldoende uitgeput waardoor hij het besluit heeft genomen om door te rijden. We hebben afscheid genomen van elkaar met de opmerking dat we elkaar de komende weken nog wel een keer zullen tegenkomen.

Misschien is het ook wel goed om weer met ons vieren te zijn want of onze groep twee verslaafde Wimmen aan kan is de vraag. Wij hebben immers al onze eigen workaholic Wim.

Na de consumpties, rondje van gast Wim, heb ik de douche opgezocht terwijl de anderen de sauna zijn gaan bezoeken. Daarna de avondmaaltijd in het wederom prima Oostenrijkse hotel wat ook veel wordt bezocht door groepjes rondtoerende motorrijders. Die zie je in deze omgeving bij bosjes over de fraaie bergwegen rijden.

Morgenochtendna het ontbijt kunnen we dus direct weer aan de bak maar daarna volgt een makkelijker gedeelte van de route als we langzaam de Alpen gaan verlaten.

Gruss Gott en bis Morgen