Merano naar Mattarello, iets voorbij Trento 100 km

Toen we gisteren na de Reschenpas min of meer uit de Alpen kwamen vallen troffen we al snel de Adige wat daar nog een relatief klein bergstroompje was. In de richting van Merano werd het vlot een krachtige stroom waar vele kubieke meters water hun weg naar beneden vinden. Gedurende onze verdere tocht naar het zuiden zullen we deze rivier nog regelmatig tegen komen alvorens die ergens in de Po zal eindigen. Zo ook vandaag. Al vrij snel na ons vertrek in Merano vonden we het fantastisch aangelegde fietspad richting Bolzano. Het was zaterdag en het was duidelijk dat dit een zeer geliefd fietspad was bij de vele recreatieve fietsers uit de buurt. Dat varieerde van papa en mama met kindertjes tot echtparen op de mountainbike en complete pelotons wielrenners in fel gekleurde wielerkleding op hippe Italiaanse racefietsjes.

Op enig moment passeerde zo'n groepje wielrenners en, wat ik al wel vermoedde, na de laatste man zat Gerard al keurig in het wiel van die man genesteld en ja hoor, Dom Roberto daar weer achter aan. Toen kon ik natuurlijk niet achter blijven. Kilometers hebben we zo, met volgepakte toerfietsen, achter dat groepje Italiaanse wielrenners gehangen. Na enige tijd een Robbiemomentje. Voor ons vertrek heeft Dom Roberto op zijn fiets zo'n grappig toetertje laten monteren waarbij je in een rubberen balletje moet knijpen om er geluid uit te krijgen. Onderweg heeft hij daar al regelmatig met succes de lachers mee op zijn hand gekregen. Vooral bij groepen schoolkinderen die we passeren is hij mateloos populair. Maar nu, terwijl we met een gangetje tussen de dertig en vijfendertig kilometer per uur achter in dat groepje wielrenners, gladgeschoren beentjes en mooie kleertjes en fietsjes, reden, vond Dom Roberto het nodig om zijn tatuut, tatuut toetertje te laten klinken alsof hij het groepje wielrenners even wilde inhalen. De reactie uit de groep laat zich natuurlijk raden aangezien niemand uit die groep had verwacht dat wij nog achter hun zouden rijden en zeker niet dat iemand het in z'n hoofd zou halen om hen in te willen halen. Verschrikt richten ze zich dus rechtop en wierpen blikken naar achteren van wat zullen we nou krijgen. Toen ze daarna in de lachende gezichten van Gerard en mij keken en vervolgens ook nog de triomfantelijke tronie van Dom Roberto ontdekten konden ze er de lol wel van inzien.

Ondertussen was de man wiens naam wij niet meer zullen noemen, op enorme achterstand geraakt en besloten wij om de benen stil te houden. De Italiaanse wielrenners verdwenen aan de horizon terwijl aan het andere einde van het fietspad de horizon nog steeds leeg was.

Na onze hereniging vervolgden wij onze weg naar het zuiden over het prachtige fietspad langs de Adige. Het weer was aanvankelijk goed begonnen in Merano maar in de loop van de ochtend trok de lucht in deze regio langzaam dicht en vielen er soms wat spatjes regen uit. Tot een serieuze bui is het echter niet gekomen. Tussen de uitgestrekte appel boomgaarden, volgens ons staan hier miljoenen appelbomen, reden we naar Bolzano waar we vrij vlot arriveerden vanwege de, wederom, gunstige fietsomstandigheden. Wij hebben het idee dat de appels die hier geteeld worden met name verdwijnen in de appelsap, suco di mela. Langs de route hebben we een aantal fabrieken kunnen ontdekken. Aangezien er hier zoveel groeit zal dat niet alleen voor lokale consumptie zijn maar zullen we er in Nederland ook wel wat van aantreffen in onze supermarkten. Mochten jullie nu vinden dat er aan de oogst van dit jaar een beetje vreemd smaakje zit dan heb ik nu alvast de verklaring daarvoor. En wederom is Dom Roberto daarbij in het geding. Wat doet hij namelijk. Als een soort roofdier die bezig is zijn territorium af te zetten, trekt hij een waar geurspoor door de boomgaarden. Regelmatig zie je hem van de fiets stappen om tegen de brave appeltjes te urineren. Gelukkig hebben we de appelregio nu verlaten en bevinden we ons tussen de wijngaarden. Daar gaat het gelukkig wel goed want de druiven hangen hier heel hoog.

Als we hadden gedacht om vandaag een vlakke etappe te krijgen dan komen we toch bedrogen uit. Bij binnenkomst in Bolzano laten we de eigenlijke stad links liggen en worden we via een, wederom, prachtig fietspad door de wijngaarden geleid. Het nadeel van dit fietspad is echter dat het kilometers achter elkaar toch net vervelend omhoog loopt. Maar onze benen zijn inmiddels voldoende hersteld om deze inspanning vlot te verwerken.

Na bijna veertig kilometer wordt het dan wel weer de hoogste tijd voor koffie en, in het geval van Dom Roberto en de man wiens naam wij niet meer zullen noemen, Kuchen of gebak. Sorry Wim, dit is me toch echt teveel tikwerk en van Ineke begrijp ik dat je weer gewoon in het verhaal mag dus vanaf nu is het weer Wim. Naast het koffieadres had Gerard in de tussentijd een wasstraat ontdekt en resoluut, zo is hij, stevende hij met zijn fiets erop af en begon de boel met een hogedrukspuit te reinigen. Dat was een goed idee en al vlot stond de wasstraat vol met alle bepakte fietsen en spoot Gerard er lustig op los. Op onze schone fietsen vervolgden we onze weg door een prachtig landschap met adembenemende vergezichten. Via het mooi gelegen Lago di Caldaro bereikten we weer het fietspad langs de Adige en werden we met een lekker rugwindje naar ons lunchadres geblazen in Salorno, de plaats waar het Duitse taalgebied over gaat in het Italiaanse.

Na de lunch overbrugden we de resterende afstand tot Trento, ons geplande eindpunt, terwijl de wind inmiddels vanuit de andere richting in ons gezicht blies. Dat schijnt normaal te zijn in deze streek, zo hoorden we van een fruitventer onderweg waar we heerlijke kersen en abrikozen hebben gekocht.

Na Trento zijn we nog even doorgereden tot na het vliegveld en hebben een onderkomen gezocht in het plaatsje Mattarello. Heel gepast heet het hotel Adige zodat we kunnen zeggen dat we vandaag mooi langs de Adige hebben gefietst en uiteindelijk in Adige overnachten. Nou ja, flauwekul natuurlijk maar ik moest toch wat verzinnen.

De avondhap zit er weer in en we gaan ons opmaken voor de nacht. Morgen gaat de reis verder naar het zuiden richting Verona maar ik wil toch besluiten met een klein voorval in het hotel waar Wim mee werd geconfronteerd aan het begin van de avond. Dat schiet me nog even te binnen voordat ik nog een beetje voetbal ga kijken. Ik had mij gedoucht en Wim was vol goede moed naar de sauna vertrokken. Ik lag op bed aan mijn blogje te schrijven toen Wim ineens veel te snel en nogal beteuterd de hotelkamer opkwam. Wat was er nu gebeurd? Hij was als fervent saunaganger heel enthousiast in z'n blootje de sauna in gegaan, zoals dat in andere landen vrij normaal is. Maar hier in Italië denken ze daar kennelijk anders over en een niet zo'n vriendelijke mevrouw heeft hem subiet de toegang tot de sauna geweigerd. Nog tamelijk verhit heeft hij het afdouchen dan maar in de hotelkamer gedaan. Ach, 's lands wijs, 's lands eer zullen we maar zeggen. Wim is er nog wel een tijdje verontwaardigd over geweest maar nu gaat het gelukkig weer goed met hem.

Fino a domani