Verona naar Montagnana 70 km

Vanochtend zouden we dus niet ontbijten in ons hotel maar ergens in het centrum van Verona. Dat leek ons leuker dit keer. Het hotel dat we gisteren troffen was overigens een zeer bijzondere verrassing. Als je door de buitenwijken van Verona rijdt verwacht je eigenlijk een soort tweederangs onderkomen te treffen en niet dit vier sterren hotel met de prijs van een twee sterren accommodatie. Hoe dan ook, we hadden het wederom weer zeer goed getroffen. Bovendien was het hotel strak aan de route gelegen dus ook dat kon niet beter. De route liep hier nog steeds langs de kunstmatige waterbak van de Adige waarvan we ons nog steeds verbaasden over het feit dat het water daar met zo'n grote snelheid doorheen liep. En dus had Dom Roberto het plan opgevat om de snelheid van het stromende water te gaan meten. Maar hoe doe je dat? Tijd voor een nieuw Robbiemomentje. Dom Roberto had bedacht dat het mogelijk zou moeten zijn om een voorwerp, een takje of zoiets, in het water te gooien en er dan achteraan te rijden, vervolgens een gelijke snelheid aan te houden en dan op het snelheidsmetertje van je fiets te kijken. Het getal wat je daar vervolgens zou aflezen moest wel ongeveer de snelheid van het stromende water zijn. Best wel slim voor iemand wiens eerste naam voor deze blog precies het tegenovergestelde is. Maar wat gebeurde er. Onze route liep inderdaad een paar honderd meter gelijk met de waterbak van de Adige. Ook na de grote weg die we waren overgestoken liep het fietspad keurig parallel door en was Gerard al heel enthousiast doorgereden met Dom Roberto in zijn kielzog. Na enkele meters zag ik echter op mijn metertje dat de route een andere kant opliep. Althans dat dacht ik. Vanwege het zonlicht kon ik het niet heel goed zien maar ik riep alvast dat de mannen moesten stoppen. Terwijl ik even goed op het venstertje van mijn fietscomputer keek was Dom Roberto al druk in de weer met de voorbereidingen voor zijn experiment. Van de dichtstbijzijnde boom werd een tak verwijderd en terwijl Dom Roberto zijn best deed om zijn fiets startklaar te hebben in de stroomrichting van het water en tegelijkertijd de tak over het hekwerk te werpen, een hele opgave nog, riep ik dat de route inderdaad de andere kant op ging. Wij draaiden onze fietsen om en Dom Roberto deed dat ook met een gezicht vol teleurstelling terwijl de tak heel hard de andere kant op dreef. De uitkomst van het experiment hebben we uiteraard nooit vernomen.

Daarna werd het tijd om onze ontbijtplek te gaan zoeken. Nu moet je in Italië niet al te grote voorstellingen maken bij het begrip ontbijt maar op een aardig terras hebben we toch een paar mooie koppen koffie en thee kunnen scoren, begeleid door de nodige croissants met jam en chocola. Voor Italiaanse begrippen best ok. Vervolgens werd het tijd om Verona wat verder te verkennen en een winkeltje te vinden voor de reparatie van de telefoon van Wim. Die deed het nog wel maar het glazen schermpje lag in gruzelementen waardoor het lezen van de teksten een probleem was. En aangezien vandaag de werkweek weer was begonnen was hulp snel noodzakelijk. Verder zochten we ook nog naar een echte ouderwetse barbier om Dom Roberto van zijn baard af te helpen. In operastad Verona dacht ik dat het mogelijk moest zijn om de Barbier van Verona te vinden naar analogie van de Barbier van Sevilla, een ander muziekspektakel.

Wat was namelijk het geval? Vandaag was Luda, de echtgenote van Dom Roberto, jarig. Luda, ook namens de andere mannen vanaf deze plek gefeliciteerd met je verjaardag. Wij wensen je nog vele gezonde jaren en uiteraard veel sterkte met het gezelschap van Rob. Daar kunnen wij inmiddels over meepraten. Maar goed, op de verjaardag van Luda wil Dom Roberto dus graag een versje opzeggen voor de camera van de telefoon van Gerard. Wij vonden dat hij dan wel een beetje netjes voor de dag zou moeten komen en aangezien hij het nog niet had aangedurfd om met een scheermesje zelf zijn baard te verwijderen moest dat dan maar hier gebeuren. En dan natuurlijk het liefst bij zo'n ouderwetse, traditionele Italiaanse barbier. Dat beeld hadden we wel redelijk scherp op ons netvlies. Als we tenminste zo'n barbier konden vinden.

Op zoek dus naar telefoonreparateur en barbier. Al snel kwamen we erachter dat zelf zoeken niet handig was en we het beter even konden vragen. Inmiddels waren we op het grote plein voor de arena aangekomen en daar stonden wat carabinieri naast hun motor aan wie we dat konden vragen. De vrouwelijke politieagente bleek uiterst behulpzaam, zij had haar eigen iPhone ook net kapot gehad, en had snel een afspraak gemaakt bij de reparateur inclusief de prijs. Nu nog even uitleggen hoe daar te komen dacht ze maar plotseling stond Gerard al naast haar en kon het adres worden ingetikt in de Mio op de fiets van Gerard. Dat vond mevrouw de politieagent helemaal fantastisch en ze stond erop om zelf het adres in te voeren. Daarna waren we snel bij de reparateur en binnen twintig minuten was het apparaatje gemaakt. Op de vraag naar de barbier hadden de carabinieri overigens geen antwoord behalve dan dat op maandagochtend nog veel winkels zijn gesloten. Daar kwam onze Dom dus nog goed weg. Onze tijd komt nog wel.

Vervolgens zijn we maar eens uitgebreid op het terras gaan zitten naast de arena, terwijl Dom Roberto, uiteraard nadat hij zijn versje voor Luda had gedaan, ons trakteerde op koffie met gebak vanwege de verjaardag van zijn echtgenote. Bedankt Rob!

Terwijl we daar zo ontspannen zaten schoot het mij te binnen dat er nog een toeristische trekpleister was in Verona die ik de mannen niet kon onthouden. La Casa de Giulietta ofwel het prutserige balkonnetje uit Romeo en Julia van Shakespeare met dezelfde aantrekkingskracht als Manneke Pis in Brussel. Dingen die je gewoon een keer gezien moet hebben maar die eigenlijk niet veel voorstellen. Maar, dat is uiteraard mijn mening. Even zoeken en ja hoor daar was het. Ik zou wel even op de fietsen passen terwijl mijn fietsmaten zich ondertussen vergaapten aan het toeristische mirakel.

Daarna, het was inmiddels ongeveer half één, konden we onze fietsen weer bestijgen voor de middag etappe. We hadden nog niet echt een doel benoemd maar uiteindelijk zijn we na ongeveer zeventig kilometer aangekomen in de plaats Montagnana. De lunch hebben we onderweg genuttigd in de plaats Zévio op deze warme, wat drukkende dag. Na de lunch werden we overigens nog wat opgeschrikt door een zwarte lucht aan de horizon. Daar was zich een stevig onweer aan het opbouwen, precies in de richting waar ons einddoel zich ongeveer moest bevinden. Als dat maar goed zou gaan. Twee jaar geleden hadden we een soortgelijke ervaring nadat we Parijs uitreden. Toen brak er ook inderdaad een geweldig onweer los nadat we,gelukkig, net binnen zaten. Nu ging het beter omdat de bui een andere kant koos dan onze bestemming.

De stad Montagnana staat bekend als één van de indrukwekkendste ommuurde steden van Noord-Italië. En inderdaad, het is wel bijzonder om met je fietsje vanuit Nederland zo'n imposante stad binnen te rijden. Bijna als vanzelfsprekend, wanneer zou het een keer niet lukken?, vonden we weer een uitstekend hotel en hebben we vanavond heerlijk gegeten in een restaurant, gelegen tegen de oude stadsmuur. Uiteraard buiten want de temperaturen zijn hier al echt zomers.

Nu ik het toch over eten heb, moet me even van het hart dat ik deze rit bijzonder veel respect heb voor Gerard. Ik weet dat hij, als het over eten gaat, alles wel lust maar nu weet hij zich heel gedisciplineerd te gedragen. Hij eet veel salades, drinkt veel water en weet heel veel langskomende lekkernijen te weerstaan. Complimenten Gerard!

Enig nadeel is dat hij inmiddels wat smaller is geworden waardoor het voordeel om achter hem te fietsen met de dag minder wordt.

Het blogje voor vandaag zit er weer op terwijl ik net een berichtje binnen krijg van onze Wim uit Denekamp. Hij is kennelijk via Venetië gereden en zit, na 160 km! gereden te hebben vandaag in Ferrara waar wij morgen doorheen komen. Misschien dat we hem de komende dagen nog ergens zien hoewel hij nu ongeveer zestig kilometer voorsprong heeft.

Fino a domani