Van Montagnana naar Marrara, iets voorbij Ferrara 95 km

In ons mooie hotel in Montagnana, de ommuurde stad waar we gisteren iets te veel van de limoncello hadden gesnoept, genoten we van ons ontbijt met onder andere lekkere verse meloen. Zoals gebruikelijk vertrokken we rond een uurtje of negen in de richting van onze volgende bestemming. Landschappelijk stelden we ons er niet zoveel van voor omdat de rit door de Povlakte op het programma stond. Daarbij zouden we dan eerst, voor de laatste keer overigens, de Adige kruisen en in de buurt van Ferrara de rivier de Po. In een eerder verhaal heb ik gezegd dat ik dacht dat de Adige uiteindelijk in de Po zou eindigen maar dat blijkt niet goed. De Adige loopt het laatste stuk min of meer parallel met de Po en eindigt, net als de Po, in de Adriatische zee, ergens onder Venetië. Bij het oversteken van de Adige bij Badia Polésine overigens nog een klein Robbiemomentje. Terwijl wij wat aan onze bidons stonden te lurken voor de wateraanvulling, het was wederom een warme en wat benauwde dag, stond Dom Roberto als een klein kind bij de waterkant te springen. Op onze vraag wat er aan de hand was zei hij zeker te weten dat hij z'n takje had zien drijven. We hadden het natuurlijk kunnen weten. Op dit moment is hij nog steeds aan het rekenen wat de stroomsnelheid van de Adige moet zijn. Wij wachten geduldig af wat de uitkomsten van zijn berekeningen zullen opleveren.

Nadat we definitief afscheid hadden genomen van de Adige werd het tijd voor de koffiestop in Lendinara. Hier ook weer het gebruikelijke tafereel van de oudere dorpsmannen, in druk gesprek op het terras en de druk bellende en werkende Wim die onze koffiestops altijd heel efficiënt weet te benutten.

Na Lendinara reden we in ganzenformatie achter elkaar richting de Po. Hier doorgaans geen fraaie fietspaden meer maar autowegen met een matige asfaltkwaliteit waarbij de passerende auto's soms hinderlijk dicht langs rijden. Het Europese geld is kennelijk onevenredig in de bovenste regionen van Italië terecht gekomen.

Bij Occhiobello bereikten we de Po en waren aan de lunch toe. De restaurantjes in het plaatsje leken niet heel geschikt en plotseling zagen we de aanduiding van een restaurant aan de rivier. Dat leek ons wel wat. Een idyllisch plaatje tekende zich af op onze netvliezen. Maar dat viel tegen. De Po is hier een gore plas water en het restaurant was een lichtelijk verrotte formatie van barakken, drijvend op grote vlonders.

Toch maar even binnen gekeken want er stonden toch vrij veel auto's geparkeerd. Dan moest er binnen toch iets te beleven zijn. Eenmaal binnen werd ik begroet door een Italiaanse gerant van het type dat je ook in de Godfather ziet maar dan erger. Hij vertelde me dat we konden eten voor een all-inclusive tarief van € 24. Dat leek dus wel mee te vallen totdat ik door kreeg dat dit het bedrag per persoon was. Daarvoor kreeg je dan vele gangen eten voorgeschoteld en waarschijnlijk meer wijn dan onze lijven voor de middag etappe konden vertragen. Geen goed idee dus. Wij weer terug naar het dorpje waar we op een terrasje belandden met het inmiddels bekende tafereel. Houten vlondertje, eenvoudig ijzeren hekje er omheen, plastic stoeltjes en tafeltjes waarvan de meeste bezet werden door de oudere dorpsmannen. In dit geval zat ook de dorpsgek erbij waar we nog even schik mee hebben gemaakt. Voor zover we ons gastronomisch dieptepunt nog niet hadden beleefd gebeurde dat nu. Het tentje werd bestiert door een Chinees of Vietnamees meiske die na het aanwijzen van onze menuwens onder in de diepvries dook en daar de magnetronmaaltijden opviste. Keurig netjes om de vijf minuten verscheen er vervolgens een bordje met pasta op ons tafeltje. Viel te kiezen hadden we trouwens niet want nadat wij klaar waren, waren ook de maaltijden op. We hebben niet eens naar de houdbaarheidsdatum gekeken. Aangezien het tentje ook ijs verkocht wilde Dom Roberto na afloop dolgraag een Magnum Almond hebben en vroeg of wij dat ook wilden. Niemand had interesse en een minuut later kwam hij met een grote glimlach weer buiten met het begeerde ijsje. Toen ik dat zag zei ik dat het er toch wel lekker uit zag en geheel onbaatzuchtig, zo is hij, gaf hij mij zijn ijsje om vervolgens naar binnen te lopen om een nieuw exemplaar te halen. Voor de gein zei ik, terwijl ik mijn eerste hap van het ijsje nam, dat het me niets zou verbazen als dit de laatste Magnum Almond zou zijn. En inderdaad, u raad het al, met een gezicht vol teleurstelling kwam onze Dom weer naar buiten om nog net getuige te zijn van mijn laatste hap van dat wat ooit zijn ijsje was geweest. Heel even vond ik het best wel sneu voor hem. Na een hartelijk afscheid van de oude dorpsmannen vertrokken we voor ons middagtraject via de grote stad Ferrara in de richting van Bologna. Na Ferrara en vlak voor ons eindpunt, toch nog weer een Robbiemomentje. Vlak voordat ik wilde stoppen voor koffie en water hoorde ik mijn telefoon afgaan. Tijdens het fietsen is dat onhandig opnemen en ik besloot om tijdens de koffiestop terug te bellen. Daar aangekomen werd ik alweer gebeld. Dan moest het wel dringend zijn maar op dat moment constateerden we dat onze Dom kennelijk het treintje had gemist en, niet geheel onlogisch, bleek hij de beller te zijn. Kilometers terug had hij blijkbaar bij een hele grote en drukke rotonde last gehad met het verkeer en niet gezien welke afslag wij hadden genomen. Nadat hij enkele rondjes op die rotonde had gereden besloot hij om ons maar te bellen en onder escorte van Gerard, die altijd graag bereid is om wat extra kilometers te maken, voegde hij zich weer bij ons groepje. Tijdens de koffie hebben we even overlegd over de volgende overnachtingsplek. Over enkele kilometers zou er een mogelijkheid zijn terwijl de daarop volgende pas over ruim dertig kilometer te verwachten was. Het was nog redelijk vroeg in de middag maar gelet op de drukkende warmte en feit dat we toch al 85 km hadden gereden besloten we om voor de eerste optie te gaan. Dat bleek een erg leuke plek te zijn. Agriturismo met een camping, een aantal prima hotelkamers en, helemaal niet vervelend met dit weer, een geweldig zwembad, helemaal voor ons alleen. Daar hebben we onszelf maar eens flink mee getrakteerd. Ook een heerlijk tapbiertje behoorde tot de mogelijkheden maar daar zat natuurlijk weer een verhaal aan vast. De echtgenoot van de aardige mevrouw die ons had ontvangen zou ons de biertjes bezorgen die kennelijk uit een soort blokhutje bij het zwembad moesten komen. Nu wilden we daar toch naartoe dus we zouden wel even meelopen. Maar wie schetste onze verbazing toen de biertappende echtgenoot uit het hoofdgebouw verscheen. De man, met een buikomvang van zeker twee meter, stapte in zijn auto. Enigszins teleurgesteld kregen wij de indruk dat de man eerst nog naar het dorp moest rijden om de voorraad aan te vullen. Dat kon dus nog wel een tijdje gaan duren terwijl wij toch al zo dorstig waren. Maar nee, wat gebeurde er? De man startte zijn auto en reed dertig meter verder om naast het blokhutje te stoppen waar hij een paar uitstekende biertjes voor ons wist te tappen. In de uren daarna zou zich dat ritueel nog een aantal keren herhalen. De man was eenvoudig te zwaar om de afstand van dertig meter lopend te kunnen overbruggen.

Na de zwem en relax-partij werden we onthaald op een uitstekende Italiaanse maaltijd op het platteland. De Povlakte is toch zo gek nog niet.

Inmiddels is het buiten stevig gaan waaien en vallen er zelfs wat regendrupjes.

Niet zo heel gek na deze warme dag.

Morgen gaan we het laatste stukje Povlakte doen om ons op te maken voor de Apennijnen die direct achter Bologna opdoemen. We hopen dat het vannacht een beetje zal afkoelen zodat we niet in de warmte de eerste beklimmingen hoeven te doen. Ook nu moeten er weer vele hoogtemeters worden bedwongen na de relatief eenvoudige etappes van de afgelopen dagen.

Eerst maar eens lekker slapen dus, zodat we er goed uitgerust aan kunnen beginnen.

Fino a domani